امسال در شیراز سیل ویرانگری آمد، درست در فصلی که آنجا پر از مسافران نوروزی بود. اما، در شیراز هیچ جنسی گران نشد و درست برعکس.
هتل‌ها، رستوران‌ها، باغ‌ها، سالن‌ها و مساجد، درب‌ها را به روی سیل زدگان گشودند و رایگان از همه پذیرایی کردند، حوله و البسه توزیع کردند، ناهار و شام، میوه و شیر و چای رایگان توزیع می‌کردند.
مردم درب‌های منازلشان را به روی مسافران و سیل زدگان گشودند و رایگان در اختیار آنان گذاشتند.
تعمیرکاران برای تعمیر رایگان ماشین‌های صدمه دیده، تعمیرکاران موبایل برای تعمیر رایگان گوشی‌های همراه سیل‌زدگان و مسافران اعلام آمادگی کردند و فراخوان زدند، قالیشویی‌ها، قالی‌های همشهریان را رایگان شستند و شهر در کمترین زمان ممکن، پاکسازی شد.
در شیراز هیچ حسابی برای کمک به سیل زدگان گشوده نشد، بلکه انبوه شماره تلفن بود، که در اختیار همه سیل‌زدگان قرار می‌گرفت، برای برآوردن احتیاجاتشان. همه اینها یعنی رشد فرهنگی، انسان‌دوستی و بزرگ منشی.
همانطور که در دوران جنگ، شیرازی‌ها، جنگ زدگانِ سراسر کشور را، با آغوشِ باز پذیرفتند و به بهترین شکلِ ممکن، پذیرایی کردند، تا جایی که بسیاری از جنگ‌زدگان برای همیشه و مادام العمر در شیراز ماندند.
و زیباتر، روز بعد از سیل، مهمانان نوروزی که قصد ترک شیراز را داشتند، با هزاران شاخه گل، توسط شیرازی‌ها بدرقه شدند؛ چقدر زیبا، چقدر باسلیقه. بیخود نیست که تا قدم به شیراز می‌گذارم، حالم خوب میشود.
من هم به نوبه خودم، دوست داشتم از این اقدام فرهنگی تشکر کنم؛ فرهنگی به این معنی که از دل فرهنگ و سبک زندگی مردم یک شهر، بدون برنامه ریزی قبلی اتفاق افتاد. چقدر دوست دارید کاری کنید که شهر شما نیز در مواقع مورد نیاز چنین رفتاری از خودش نشان بدهد؟ من که خیلی
درباره این سایت