بعضیا دچارُ دوست دارند، ولی خب بعضیا هم هستند که چشم دیدن دچار در بیان را ندارند؛ درست یا نادرست من به آنها حق میدهم که احساس قلبی خود را همراهی کنند و چون حس کردم تعداد این افراد زیاد شده است تصمیم گرفتم بگذارم کمی نفس بکشند.
یک وبلاگ خیلی خصوصی درست کرده ام برای کسانی که دوست داشته باشند دچار را بدون فیش‌هایش. منظورم این است که آن وب محتوای خاصی به شما انتقال نمی‌دهد، پر است از غفلت و سرشار از تبسم.
دوستی که به شوخی توهین می‌کنی به وبلاگ برتر (راحت باش ما رفتیم) دوستی که وبت رو به روز نمی‌کنی شاید به خاطر اعتراض به حضور من(راحت باش ما رفتیم) اونایی که از راه‌های دور اومدین (از شما هم تشکر می‌کنیم) دوست
عزیزی که کامنت خصوصی میذاری و تهدید می‌کنی (ما رفتیم)دوست محترمی که
دیگه با ما نمی‌چرخی (دیگه اگه پشت گوشتون رو دیدین منم می بینید) خلاصه: تا اطلاع ثانوی توی وب ها کامنت نمیذارم، کامنت های عمومی شما رو هم شاید جواب ندهم.
پ.ن: از سرکار خانم باقری (پینترست) تشکر می‌کنم که زحمت کشیدند و به درخواست دچار این بیت از غزل حافظ را خوشنویسی کردند. فیشنگار هم به روز میشود.
بعضیا هم هستن از بلاگرا که اگر چند هفته هم نَری سراغشون رو بگیری نمیان یه سلام بکنن به آدم که مثلا ما هنوز زنده ایم ولی خاموشیم. به نظرتون نمره اینا توی دوستی چنده؟
درباره این سایت